Πάντοτε και παντού υπάρχουν ωραίοι άνθρωποι γύρω μας. Άνθρωποι απλοί καθημεριvοί, μορφωμέvοι. Άνθρωποι που εμπνέουν θαυμασμό, που σε κάνουν να βλέπεις τα πράγματα διαφορετκά... Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και Ο ΒΑΣΙΛΗΣ Ο ΤΡΟΜΑΡΑΣ. Το μεγάλο κλαρίνο της περιοχής μας και όχι μόνο. Καταγόταν από το Τσοτίλι Κοζάνης. Αγαπούσε πολύ τη μουσική,κυρίως το κλαρίνο του.’Ηταv αυτοδίδακτος.’Επαιζε σε παvηγύρια, σε γάμους, όπου τον καλούσαν. Επαιζε με την ψυχή του, ζούσε την κάθε νότα του…
Κάποια μέρα πήγε με την παρέα του να παίξουν και να τραγουδήσουν στο Στεφαvοβίκειο. Τη μέρα εκείνη (9 Μαίου ) ήταν η εορτή των Ταξιαρχών. Καθώς περνούσε έξω από την Εκκλησία είπε στην παρέα του: «Παιδιά θα μπώ να ανάψω ένα κεράκι, δεν θα αργήσω». Μάταια τον περίμεναν οι σύντροφοί του. Η ώρα περνούσε κι αυτός δεν έβγαινε από την Εκκλησία. Ανησύχησαν και μπήκαν μέσα. Τον είδαν να στέκεται ακίνητος κρατώντας το κερί στο χέρι του και να ακούει τον παπά και τους ψάλτες που έψελναν με καθαρά βυζαντινό ύφος. Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, φιλώντας με σεβασμό το χέρι του παπά, είπε με παράπονο: “Δεv μπορούσε αυτή η ουράνια μελωδία να κρατήσει μέχρι το βράδυ;” Δεν θα πήγαινα καθόλου για το μεροκάματο…”
