Δεν  διέφεραν μεταξύ  τους. Είχαν όλες κάτι κοινό: Την αγάπη για το σπίτι τους , τον τόπο τους,τις παραδόσεις τους.Φρόντιζαν τα παιδιά τους,όσο καλύτερα μπορούσαν και πρόσεχαν να μη λείψει τίποτα από τον‘’αφέντη΄΄τους, έτσι αποκαλούσαν τον άνδρα τους.  Ο αργαλειός δεν έλειπε σχεδόν από κανένα σπίτι. Τα λουλούδια και  τα κηπευτικά ευωδίαζαν στις  αυλές. Τα βραδάκια, φορώντας τις κεντιτές ποδιές τους, κάθονταν στις αυλές τους και συζητούσαν και χαίρονταν με τις όμορφες ιστορίες που έλεγαν οι γεροντότερες. Και μείς τα παιδιά,σταματούσαμε τα παιχνίδια για να  τις ακούσουμε.Τα  Σαββατόβραδα, μόλις κτυπούσε η καμπάνα για τον Εσπερινό  στέλνανε με μας τα παιδιά το πρόσφορο στην Εκκλησιά και την Κυριακή με όλη την οικογένεια ξεκινούσαν για την Λειτουργία.Οι Γυναίκες του τόπου μου ήξεραν  λιγοστά γράμματα ή και καθόλου.  Είχαν όμως την πείρα της ζωής και τη Σοφία του Θεού μέσα τους. Μια τέτοια γυναίκα ήταν και η μητέρα μου, η Σοφία.’Ηταν ψηλή, με κόκκινα μάγουλα, με λαμπερά μάτια, Αρχοντογυναίκα με τα όλα της. Της άρεσε να διαβάζει, να μελετάει .Διάβαζε βίους Αγίων και τα δικά μας Σχολικά Βιβλία.Ήξερε πολλά κομμάτια από  τον Όμηρο . Πολλές φορές την ακούγαμε με το στόμα ανοιχτό. Τα διηγόταν ,τόσο όμορφα, σαν να τα ζούσε. Ακόμη και τώρα αναπολούμε τις όμορφες ιστορίες της,άλλοτε αληθινές κι άλλοτε ανάμικτες με μύθους και αλήθειες. Ήταν τίμια, κοιτούσε το σπίτι της,όπως οι πιο πολλές γυναίκες και απέφευγε τα κουτσομπολιά.Δούλευε στον Αργαλειό. Έφτιαχνε ωραία σκουτιά και για μας. Ακόμη θυμάμαι  το όμορφο, γαλάζιο κουτσουμάκι  που μου ειχε  φτιάξει. Στο φαγητό και τα γλυκά  ήταν  άπιαστη, παρ  όλο  που δεν υπήρχαν τότε τα μέσα  που υπάρχουν σήμερα. Οι  Χριστουγεννιάτικες πίτες, τα  γλυκά του κουταλιού, οι μπεζέδες, ήταν τα σπεσιαλιτέ της . Ήταν φιλόξενη, γνώρισμα κείνης της εποχής.Κανείς δεν έφευγε από το σπίτι μας χωρίς να πιεί ή να φάει κάτι. Πολλές φορές ΄΄έκοβε΄΄ από το δικό μας φαγητό για να φιλέψει τον επισκέπτη. Τα γλυκά δεν τα  έκρυβε από μας.Γιατί εμείς, αν και  μικρά παιδιά, καταλαβαίναμε και δεν τα τρώγαμε .Ήταν δυναμική γυναίκα και αποφασιστική. Έβλεπε μπροστά. Και παρ όλο που δεν είχαμε τα μέσα και τις δυνάμεις, μας  ενθάρρυνε να σπουδάσουμε. Πάλεψε. Και τα καταφέραμε όλοι μας.  Κι ύστερα μας καμάρωνε και τους τέσσερις και  υπερηφανευόταν για μας.

ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ.ΓΥΡΩ ΣΤΟ 1930.

Αυτή ήταν η Μητέρα μου.Μια απλή δυναμική,πιστή γυναίκα. Άς είναι αναπαυμένη η ψυχή της.