Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΙΟΚΟΥΡΟΣ, ο άνθρωπος του Θεού, καταγόταν από την Λύση της Kύπρου. Σαν λαϊκός, σαν ιερομόναχος και σαν Ηγούμενος της μονής Αγίου Βαρνάβα μετά την εισβολή των Τούρκων, ήταν Άνθρωπος της προσευχής, της προσφοράς, της αγάπης. Πόθος και λαχτάρα του ήταν να προσφέρει τα πάντα στην Εκκλησία, να βοηθήσει όλους τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους νέους και να τους οδηγήσει στην Εκκλησία, στο Χριστό. Διηκόνισε με όλη την ικμάδα της ψυχής του την Ιεραποστολή και την Φιλανθρωπία. Ήταν Αγωνιστής με τα όλα
του. Επιστέφοντας από το Άγιον Όρος το 1974 όπου είχε παραμείνει για δυό χρόνια με σκοπό να τελειοποιήσει την τέχνη της Αγιογραφίας και πρίν αναχωρίσει για το Μοναστήρι του στην Κύπρο έμαθε για εισβολή των Τούρκων. Μη μπορώντας να επιστρέψει στην πατρίδα του και στο αγαπημένο του μοναστήρι του Αποστόλου Βαρνάβα, επειδή τα είχαν καταλάβει και ρημάξει οι Τούρκο ι, παρέμεινε αρκετά χρόνια στην Ελλάδα. Εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο, στη Μονή του Αγίου Δημητρίου Καρακαλά και υπηρέτησε εκεί σαν Ιερέας: Ηταν τότε Μητροπολίτης Αργολίδος ο Χρυσόστομος Δεληγιαννόπουλος..: Ηταν μεγάλη ευλογία για μας να τον γνωρίσουμε στο
μοναστήρι, να μιλήσουμε μαζί του ,να ακούσουμε τις συμβουλές του, να διδαχθούμε από την ταπείνωσή του, την υπομονή του ,την αγάπη του ,την ανεξικακία του. Σε αφόπλιζε με το πηγαίο χαμόγελό του. Σε έκανε να ξεχνάς τους πόνους και τις αγωνίες σου ,τους φόβους σου για το μέλλον… Πολλά πνευματικά του παιδιά μιλούν ,ακόμη και τώρα, για την διάκριση, την κατάλληλη συμβουλή, την προσπάθεια να σε κάνει να αγωνιστείς περισσότερο …Είχαμε την χαρά και την ευλογία να τον επισκεφθούμε στην Κύπρο, να φιλοξενιθούμε αβραμιαία από την οικογένεια του, την μητέρα του Χαραλαμπού, την Γρηγορού την αδελφή του και τον αγαπητό Παναγιώτη, καθώς και από το μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα Αχερά που διέμενε τότε. Στην Κύπρο είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε από δικούς του ανθρώπους πολλά περιστατικά της ζωής του. Από μικρός αποτραβιόταν πολύ συχνά στο ξωκκλήσι του Αγίου Ευφημιανού στα περίχωρα της Λύσης. Και εκεί στο δικό του ασκητήριο περνούσε ώρες ολόκληρες προσευχόμενος για όλους και για όλα..
Προσευχόταν τόσο απλά, τόσο δυνατά ,με τέτοια πίστη, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία και ο Θεός πάντα απαντούσε στις προσευχές του… Αγωνίστηκε για το μοναστήρι του Αποστόλου Βαρνάβα στα κατεχόμενα και είχε την χαρά να λειτουργήσει ξανά στον τάφο του και στην Εκκλησία του…
Πέθανε ειρηνικά στις 5 Δεκεμβρίου του 2013. Πολλοί μιλούν για θαύματα του Γέροντος Γαβριήλ αμέσως μετά την κοίμησή του. Άς έχουμε την ευχή του και την ευλογία του και ας θυμόμαστε τα λόγια του: Η Προσευχή πρέπει να είναι πηγή χαράς και όχι πίεσις. Άγχος υπάρχει εκεί που δεν υπάρχει Πίστις, Ελπίς Αγάπη και Εμπιστοσύνη στο Θεό. Πράτετε τα πάντα με ειρήνην,
δοξολογίαν, ευχαριστίαν και παράκλισιν προς τον Θεόν.”
